In de bus van Lilongwe naar Mzuzu kom je halverwege bij het stadje Jenda, dat óp de grens van Malawi en Zambia ligt. Bij m’n vorige passages, enige jaren terug, keek ik uit naar de signalen, grensgeval als ik ben, die de grens zichtbaar maken, die de buurlanden herkenbaar maken ten opzichte van elkaar, juist op deze plek. That’s what grenzen are for.
Toch?
Niet dus. Ze zouden het voor mij hebben gedaan. Zelf tonen ze geen interesse in de grens.
De bus heeft helemaal niet stilgestaan in Jenda. Als ik nog eens van hoed en rand wil weten, dan moet ik maar een keer uitstappen. Tot het zover is, kan ik me illusies maken over een soort van mega-Schengen in Afrika.
Jenda ligt op en over de grens en vanuit de bus kun je heel goed zien, dat die grens er écht niet is, in zijn grensfunctie althans. GoogleMaps trekt de grenslijn door huizen net zoals dat het gevel is in Baarle-Nassau/Hertog. Er zijn geen hekjes, zelfs geen kleine, alleen maar voor het ‘zichtbaar maken’ van de grens. Geen paaltjes, geen bordjes, helemaal niks. Het moet, als Google klopt, de zandweg náást de autoweg betreffen. En verderop, waar de bus al van de grens afgeweken is, gaat de grenslijn echt dwars door het westelijke wijkje van Jenda.
Het kan leuk zijn om precies te weten hoe ’t zit. Het is echter net zo leuk om het gewoon op te merken en er gefascineerd notie van te nemen.
Niko Winkel, 24 januari 2022