Enige weken terug maakte ik melding van een door Stichting Het Groninger Landschap georganiseerde wandeling, met gids, langs de grenspalen in het zuidoosten van de provincie Groningen. Op zondag 22 januari heb ik samen met vriend Chris deze wandeling gemaakt. Gids Charlotte nam ons en een 12-tal andere wandelaars mee naar de grens.
De wandeling was uiteindelijk 8,5 kilometer lang. We liepen eerst zuidelijk langs het buurtschap Pallert, bezaaid met vrijstaande opgeknapte keuterboerderijtjes. Rustzoekers en verwegwoners hebben hier hun paradijs. Het loopt dood op een paadje bij de grens, waar nog ‘ceremonieel’ een slagboom aanwezig is.
Daarna was het 5 kilometer wandelen óp de grens. Althans: een strook ‘karrepad’ langs de houtwal, waarin we om de ongeveer honderd meter een grenspaal konden vinden. Soms een saaie betonnen of grindstenen paal, maar soms ook eentje van Bentheimer zandsteen. Dat zijn de stenen uit 1764.
Langs de Drentse en Groningse grens zijn er ook nog 7 ‘hamerstenen’. Die hebben een verbrede kop, zijn mooi rond afgesleten, geërodeerd. Bij het grensnatuurgebied De Linie, restant van een oude verdedigingswal een paar kilometer oostelijk van Bourtange, staat er zo eentje. Aan de enige kant de P van Pruisen, aan de andere kant een B. Die B is van België.
Uhh, grapje. Uhh, nee, toch geen grapje. In die tijd was de Latijnse naam van Nederland ‘Respoeblika Belgica Foederata’. Zou je zelf niet zomaar verzinnen! 😉
Het stuk grenswandelen zuidelijk van de Bisschopsweg, de grensverbindingsweg oostelijk van Bourtange, was nieuw voor mij, daar kun je niet fietsen. Maar er was ook niet zo veel te beleven. Het stuk noordelijk daarvan, met aan de westkant het Linie-natuurgebied is ook voor passerende grensfietsers een mooie wandeling waard. Wat ook geldt voor het ‘soldatendijkje’, dat daarvandaan naar Bourtange loopt. 
We kregen halverwege, bij het passeren van de voormalige grenspost Abeltjeshuis, een kop koffie en een zandkoekje. Charlotte en haar twee meewandelende gidscollega’s vertelden zo nu en dan iets over de grens en de grenspalen, maar dat getuigde niet of nauwelijks van bijzondere kennis of anekdotiek. Eigenlijk kreeg ik zelf niets te weten, wat ik nog niet wist.
Nochtans een hele fijne wandeling, wel jammer dat de zon verstek liet gaan. Handschoenen waren ook geen overbodige luxe.
In het vestingstadje Bourtange hebben we in een gezellig cafétje nog een winterbiertje gedronken.
