[8 september 2020] Westelijk van het Duitse Oeding kom ik bij Hessinghook bij een mooie ‘kleine grensovergang’: het Komiesenpatt. Tussen wat boerderijen door loopt een klein pad door een dalletje heen en kom je in Nederland uit bij de Vossenveldseweg. Op dit smalle pad kun je elkaar niet passeren. Er hangt een boodschap aan de houten paal: “Wenn jemand auf dem Weg ist, warte hier! Bitte!!”.
Ietsje verderop kom ik uit bij de grensovergang Kottenseweg, met aan de Duitse kant het dorp Oeding. Hier is een ‘groene grens’-route die naar een boerenweggetje leidt dat over de grens loopt; een weggetje aan de Duitse kant Hinterm Busch genaamd en een zandpad met fietspad aan de Nederlandse kant, met een smalle houtwal ertussen. En daar tref ik de mooiste en vriendelijkste grensovergang van heel Nederland!
Het betreft een miniatuur-poortgebouwtje. Pseudo-officieel staat hier een bord, waarop ‘Rijksgrens’ staat en daarbij wat formuleringen over wat je wel en wat je niet mee mag nemen de grens over. Maar alles straalt juist de sfeer uit van: jongens, van harte welkom in het buurland! Prachtig!
De Nederlandse kant gaat hier Blankersweg heten. Hier zijn juist enige maanden geleden een paar grenspalen uitgegraven en een meter hoger weer vastgezet in de aarde.
Degrensstenen 774a en 774b staan vlakbij de ‘poort van Blankert’: de doorgang naar Oeding in de Blankersweg. Ze zijn door de Historische Kring Kotten weer zichtbaar gemaakt. Grenssteen 774a zat meer dan een meter weggezakt in de grond en was nauwelijks zichtbaar. Vrijwilligers van de Historische Kring Kotten hebben de steen uitgegraven en vervolgens weer een meter hoger teruggezet. Grenssteen 774b staat pal op de grensovergang Kotten-Oeding en was door allerlei groen overwoekerd. Dat is weggehaald, zodat ook deze steen weer zichtbaar is.
Het Duitse dorp Oeding ligt zo goed als tegen de grens aan. Recent zijn er plannen voor het creëren van een rondweg om het dorp heen. Een stuk van deze rondweg zal op Nederlands grondgebied gestalte krijgen.
Ietsje verderop rijd ik langs een verzameling visvijvers. Deze worden de Italiaanse Meren genoemd. De ‘Italiaansche meren’ zijn in de periode 1896 tot 1917 gegraven ten behoeve van de steenfabricage door een Duitse steenfabriek net over de grens bij Kotten. De gewonnen leem werd door middel van karretjes, getrokken door paarden, vervoerd naar de Duitse fabriek. Nadat de fabriek failliet was gegaan kwam de leemwinning stil te liggen en liepen de leemputten vol met water. Vanwege de groenblauwe kleur werden de ontstane meertjes Italiaansche meren genoemd. Het is ook de naam van de gelijknamige camping, die bij de meertjes is gevestigd.
Van een azuurblauww kleur is vandaag geen sprake.
Gebruikte informatie
* Plan voor rondweg om Oeding is opnieuw veranderd, De Gelderlander, 2 september 2019
* Weggezakte en overwoekerde grensstenen tussen Kotten en Oeding weer zichtbaar, Tubantia, 13 juni 2020
* De Italiaansche Meren op Wikipedia