Nieuws

“Wonen of werken in een oud douanekantoor aan de Gronings-Duitse grens. Grenskantoor Rhederbrug krijgt als laatste een nieuwe functie”

Ook het laatste voormalige en nog bestaande douanekantoor aan de grens van Groningen en Duitsland heeft deze week een nieuwe bestemming gekregen. Een rondje langs bijzondere woon- en werkplekken langs de grens.
Deze week wordt het vroegere grenskantoor bij Rhederbrug (Groningen) heropend. Dat stond jarenlang leeg en te verpauperen, maar werd in 2020 gekocht door Richart Joling, ondernemer in Ter Apel en van jongsaf aan gefascineerd door grenzen en grensovergangen….

Lees het hele artikel in het Dagblad van het Noorden. 

 

Nieuwe uitkijktoren op de grens bij Hulst (Zeeuws Vlaanderen)

Inwoners van Hulst in Nederland en Stekene in het Waasland hebben de nieuwe uitkijktoren Niemandsland ingehuldigd. Het is een uitkijkpunt in de Wase bossen met zicht op de polders. De toren staat vlakbij grenspaal 281 en is een symbool van de verbondenheid tussen Zeeuws-Vlaanderen en het Waasland. 

De uitkijktoren van 22 meter hoog staat vlakbij ‘t Vossenhol, net op de grens met Nederland. De inwoners mochten hem als eersten beklimmen. Voor de toren werd in 2020 een architectuurwedstrijd georganiseerd. Raakvlak Architecten, een architectenbureau uit het Waasland, won met deze slanke Spaanse toren.

“We hebben een fantastisch panoramisch uitzicht, prachtig landschap van natuur, agrarische gebieden, velden, wegen en in de verte als een stipje zie je de torens van Doel. Het is een uitzicht dat je anders in deze streek niet tot stand kan brengen”, klinkt het enthousiast bij Richard Meerschaert, de directeur van EGTS Linieland van Hulst en Waas.

Bericht van VRT.be; lees het gehele bericht op de website van VRT

“Verborgen bosweg tussen grenspalen 204 en 205 na 180 jaar opengesteld voor publiek” (Nieuwsblad.be)

In de grensgemeente Arendonk is zaterdag een ‘nieuwe’ grensweg geopend. Het gaat om een vier kilometer lange voetweg langs de Belgisch-Nederlandse grens die al 180 jaar op de landkaart staat, maar pas nu op het terrein werd aangelegd.

De verborgen grensweg is per toeval ontdekt. Een baron, eigenaar van een landgoed bij de grens, maakte melding dat er al sinds 1830 (afscheiding van België) een strook niemandsland moet liggen. Na onderzoek in de archieven van de gemeente en de grenscommissie bleek deze mysterieuze strook, vier kilometer lang en tien meter breed, al sinds het begin van de 19de eeuw in het bezit te zijn van de gemeente Arendonk. “Kort nadat België in 1830 onafhankelijk werd, wilde de gemeente Arendonk in de velden, bossen en natuur op de Lusthoven een vier kilometer lang bospad aanleggen vlak langs de Nederlandse grens. Zo zouden de boeren en pachters hun weiden en akkers kunnen bereiken zonder dat ze een voet op Nederlandse bodem hoefden te zetten”, zegt gedeputeerde Helsen.

Hoewel alles klaar lag voor de realisatie, tot en met het verwerven van de gronden, werd de weg uiteindelijk nooit aangelegd en raakte de bedding doorheen de jaren helemaal overwoekerd met onkruid, struiken en bomen. (Uit het nieuwsbericht.)

De strook is nu weer tevoorschijn gehaald en wordt opgenomen in het wandelnetwerk. Waarschijnlijk dus (nog) niet geschikt voor fietsers, maar… we kunnen het eens proberen! 😉

[Tussen de gietijzeren grenspalen 204 en 205 staan ook nog enige oude arduinen hulpgrenspalen.]

 

Grenspaal bij het Hedwige-Prosperproject teruggeplaatst (Zeeland.nl)

De Commissaris van de Koning van de Provincie Zeeland, Han Polman, en de gouverneur van de Provincie Oost-Vlaanderen, Carina Van Cauter, hebben vandaag in bijzijn van de burgemeesters van Hulst en Beveren grenspaal 269A onthuld.

Voor de uitvoering van het Hedwige-Prosperproject werd deze grenspaal, die eerst op de Scheldedijk stond, in 2020 weggehaald. De grenspaal heeft nu een plekje gekregen op de nieuwe zeedijk.

Het Hedwige-Prosperproject is onderdeel van het Natuurpakket Westerschelde aan de Nederlandse zijde en van het Sigmaplan aan de Vlaamse zijde. In dit grensgebied trekken beide landen samen op om de waardevolle getijdennatuur te herstellen en ontwikkelen. Volgens de huidige planning van het project komen eb en vloed hier volgende maand weer terug en ontstaat langzaam een natuurgebied met slikken en schorren. Inmiddels zijn de polders al ver omgevormd. Zo is een nieuwe zeedijk aangelegd, zijn geulen gegraven, vogelbroedeilanden ingericht, worden de Scheldedijk en Sieperdadijk gefaseerd afgegraven en zijn de contouren van de Panoramaheuvel al zichtbaar.

Lees verder op Zeeland.nl

 

“In Landgraaf markeert ‘An der Blauwe Poal’ de grens tussen Oostenrijk en Nederland” (Limburger.nl)

De naam ‘An der Blauwe Poal’ verwijst naar de eeuwenoude grenspaal in het Landgraafse Abdissenbosch, die nog steeds markeert waar ooit de grens lag tussen het keizerlijke Oostenrijk en de Nederlandse Republiek. De grenspaal ligt tegenwoordig enigszins verscholen in een plantsoen tussen het Jagerspad en de Reeweg. De grenspaal is gemaakt van Namense steen, ook wel blauwsteen genaamd. Van de blauwe floers is door de eeuwenlange inwerking van weer en wind niets meer over; de steen op leeftijd is gewoon grijs geworden. Maar de Hollandse Leeuw en de Oostenrijkse tweehoofdige adelaar zijn aan weerszijden nog goed te zien.

Met de Vrede van Münster (1648) kwam een eind aan de Europese godsdienstoorlogen. Alleen over hoe de grens tussen het Spanje en de Nederlandse Republiek in Zuid-Limburg moest verlopen, werd men het niet eens. Na 13 jaar onderhandelen leek de landkaart van onze regio wel een schaakbord. Als je vanuit Heerlen op bezoek wilde bij familie in Waubach moest je drie landsgrenzen over.

Lees het gehele artikel op de website Limburger.nl.

Eeuwenoude grenssteen 170 krijgt ereplek in Ter Apel: ‘Goede hoop dat hij hier definitief kan blijven’ (Dagblad v.h. Noorden)

Op 10 augustus 2022 stond in het Dagblad van het Noorden een interessant artikel over de eeuwenoude grenssteen bij Barnflair, in het zuiden van de provincie Groningen.
Hier is de link naar het artikel, dat evenwel alleen leesbaar is voor mensen met een abonnement op deze krant.

De grenssteen werd in beschadigde staat gevonden en gered, krijgt een ereplek in het bos bij Ter Apel. Hij wordt daar neergezet in het gebouw de Spieker, dat bij het Museum Klooster staat.

Je kunt het artikel, als je je best doet, ook met deze foto ervan nog lezen.

In het artikel ontbreken veronderstellingen over wie de steen heeft weggehaald. En… weggemieterd!
Ik kan me zo voorstellen, dat de gebruiker van de landbouwgrond het ding maar in de weg vond staan, maar daarnaar wordt niet gehint.

Zelf trof ik de grenssteen in 2020 nog middenin het maisveld aan. Kijk maar naar dit stukje op deze website.

Wat ontbreekt er op het kaartje van de Nederlandse icoon-fietsroutes?

Is het niet fantastisch?
Kijk je naar de kaart met de officiële (ANWB, Nationaal Fietsplatform), dan zie je dat de mooiste streken van Nederland niét ingevuld zijn. Laten dat nu net de gebieden zijn, waar Grensfietsen.NL zich op richt. Naast de fascinatie voor het grenslandschap: je treft op en rond de grens de mooiste natuurgebieden!

Natuurlijk heb ik contact gezocht met de landelijke fietsplatforms. Dat heeft me een heel praktisch dingetje geleerd: het aanbieden van een “makkelijker en luxer” route-alternatief. Vandaar dus de A en de B-route. De A-route volgt vaak de officiële knooppunten, maar ook als dat even niet lukt, dan nog zijn het nette boerenwegen en/of fietspaden.
De B-route is voor de echte grens-‘diehard’.

Met het Fietsplatform heb ik al in 2021 contact gezocht. Nee, de Grensfietsen.NL-route zal geen officiële icoonroute worden. Daar komt écht veel bij kijken. Denk alleen al aan de fysieke bewegwijzering. Ik snap heel goed, dat dit landelijk project z’n eigen strategie heeft.
Wat me echter nog wel wat frustreert, dat is dat ik er tot dusver niet in ben geslaagd om Grensfiesen.NL in het de database met fietsroutes en fietsgidsen, op de online platforms, te krijgen.
Er zijn al heel wat mailtjes die kant op gegaan, maar tot dusver zonder resultaat.

Het boek ‘Grensfietsen.NL – 17 etappes langs onze landsgrens’ vindt nu z’n aftrek via deze website en via de reisboekenwinkels. Maar naar mijn zin gaat ‘t lang niet hard genoeg en krijgt m’n prachtige project nog lang niet de aandacht dit het verdient. Volhouden maar! 😉

“Maar er was één het mooist, dat was Nederland”

Toen ik met m’n zus aan ’t fietsen was, vorige week donderdag, ging m’n telefoon, zijn we even gestopt om de telefoon op te nemen; het nummer herkende ik niet. Het was een dame met een krakerige oma-stem, een stem van een beetje een sjieke oude dame, krakerig, maar met heel geprononceerde, enigszins archaïsche spraak en toonzetting. Speek ik met de meneer van de fietstoer langs de grens?
Jawel, daar spreekt u mee. Wel, ik zou heel graag een exemplaar van uw bijzondere boek willen bestellen. Kunt u mij vertellen hoe ik aan uw boek kan komen? Geen probleem hoor, ik stuur het heel graag naar u toe, heel veel dank voor uw interesse.
Kunt u mij uw bankgirorekening nummer dan geven, dan zal ik terstond zorgen dat het per acceptgiro voldaan zal worden. Ach nee hoor, dat hoeft niet, ik stuur u het rekeningnummer wel toe bij de verzending van het boekje.
Daarna gaf ze letter voor letter haar naam en adres aan mij; zus tikte het even in op haar telefoon.
Ze vertelde voorts dat ze helaas niet meer in staat is, om zelf zulke lange fietstochten te maken, maar dat ze nog maar 4 jaar geleden een zelf uitgestippelde knooppunten-fietstocht langs de grens heeft gedaan, inclusief ook de kust, dus het rondje Nederland, tegen de 2000 kilometer. Helaas kan ik dit nu zelf niet meer, ik heb teveel last van duizeligheid om nog zulke tochten te maken. Weet u wat ik zo graag zou willen, meneer, dat is dat er eens iemand zou zijn, die het samen met mij per tandem zou willen doen.

Enige uren later herkende ik haar nummer, ze belde me wederom. Nu met de vraag, of ik toevallig ook over een boekje beschik dat de kustroute beschrijft. Ik vertelde haar, dat ik wel weet waarop ze doelt, maar dat ik dat niet in huis heb. Wel dat ik er even naar zal gaan kijken bij De Zwerver, de reisboekhandel nog geen kilometer van mijn huis. (Overigens moest ik daar toch naartoe, want De Zwerver heeft weer 10 exemplaren besteld van m’n boek!)
Daar was ze heel erg blij mee en dankbaar voor.

De navolgende dag, vrijdag, bracht ik de boekjes naar De Zwerver en ging even op zoek naar het boekje over de kustroute, waar mevrouw ook interesse in had. Ik moest even wachten, want een dame van een jaar of 40 stond, verdiept in twee boekjes, om de beurt, pal voor het schap met de fietstoerroutes. De twee boekjes in haar hand: ‘Fietsen langs het Pieterpad’ en…. mijn boek!
Daar sta je dan… Ach, ik wilde wel schrééuwen: ‘da’s mijn boek, mevrouw, die moet u nemen!’. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik zat gefascineerd, glimlachend, maar toch ook een beetje in spanning, te wachten op haar volgende actie. Ze pakte nogmaals het ene boekje, bladerde, nogmaals het andere en toen… liep ze naar de kassa met ‘Fietsen langs het Pieterpad’.
Hmm, tsja..
Ik zocht het beoogde boekje over de kustroute en rekende zelf ook af. Diezelfde middag stuurde ik zo twee boekjes naar de oude dame.

Deze morgen lag er een vierkante envelop op de mat. Zo eentje waarvan je eerst denkt aan een rouwkaart. Maar ik weet van geen overledene, maakte de envelop open en daar kwam een heel kleurrijke uitvouwbare kaart uit, met een hele uitgeschreven brief erin. En heel persoonlijke tekeningen op de niet beschreven kantjes. Op de voorkant een vogel, een hert, een lieveheersbeestje, een zeehond. Allemaal handwerk. Veel te precies om van een kind te zijn. In de hoek, jawel, de initialen van de dame zelf.
Ik vouwde de kaart uit, drie kantjes. In de binnenkant nog veel mooiere tekeningen, die met elkaar een verhaal uitbeelden. ‘Op reis’ is de titel. Rond de tekeningen de tekst: De Engel vloog rond de aardbol en bezocht alle landen. Weer terug: God vroeg: Welk land vond je het mooist? Engel: Alle landen waren mooi. Ieder had z’n eigen schoonheid. Maar er was één het mooist, dat was Nederland. Toen betrok het gezicht van God, want Nederland was niet door Hem gemaakt, maar door de mens.
Op de andere kant vertelt mevrouw, dat ze dit verhaal in de jaren vijftig van de vorige eeuw in Italië heeft gehoord.

Daar staat ook de uitgebreide brief van mevrouw aan mij. Ze is me zeer ‘erkentelijk’, dat ik de boekjes heb toegestuurd. Ze vertelt uitgebreid over haar reis in 2018. Ze vertelt verder dat ze in 1974 door Noors en Fins Lapland heeft gefietst, bijna 2000 kilometer. “Ik heb vele grote fietstochten gemaakt. Ik deed het alleen, dan zie en hoor je meer.”

Grenspalenklassieker Extreme – voor extreme avonturiers en fietsgekken

“De Xtreme Full Edition is vorig jaar ontstaan vanuit de alsmaar toenemende drang om epische avonturen te beleven op de fiets. Vandaar deze non stop versie van 450 km. In 2021 fietsten we van het Drielandenpunt naar de kust, maar de komende editie gaat in tegengestelde richting en je hebt de mogelijkheid om optioneel ons party arrangement inclusief overnachting bij te boeken!

De grensregio tussen Nederland en België kent prachtige en indrukwekkende verhalen zoals de dodendraad die er tijdens de Eerste Wereldoorlog voor zorgde dat niemand ongestraft de grens kon passeren. Heden ten dagen zijn de grenzen open en is het jullie beurt om zelf verhalen bij elkaar te fietsen die de geschiedenisboeken van de Grenspalenklassieker in gaan.”

Kijk verder op de website van dit bijzondere initiatief van de profrenners Jos van Emden en Bram Tankink: https://www.grenspalenklassieker.nl/xtreme-full-edition/

Benevaart naar Rome – in 25 dagen naar Rome gefietst!

Grensfietsen.NL is had niet bestaan als corona er niet was geweest en als in 2020 door corona het plan naar Rome te gaan fietsen niet ‘on hold’ was gezet. Zo heeft elk nadeel weer z’n voordeel en kan er altijd iets goeds uit iets slechts voortkomen.

In 2021 kon het wederom niet, dezelfde reden. Maar nu, mei 2022, is de ‘benevaart naar Rome’ (van ‘in de benen’ en ‘tutti va bene’) toch geschied! Op 19 mei kwam ik aan op het Sint-Pietersplein en is deze foto gemaakt. Een geweldige fietstocht is ‘t geweest. Zie ‘Reitsma’s route naar Rome‘ voor de route.

Niko Winkel