[4 november 2020] Verder westelijk kom ik weer bij de grens en andere delen van het grote grensland-natuurgebied uit: bos met landbouwpercelen ertussen. Langs de Grensweg, een zandweg met 10 meter daarnaast een fietspad, kom ik weer zo’n Dodendraad tegen. Deze keer met een wachthuisje waarin een kleine expositie van de smokkelpraktijken van vroeger te zien is.
Op de wand van het wachthuisje een schildering, waarop twee kommiezen zijn te zien die links en rechts van een kacheltje staan waarvoor ze een vrouwtje op een stoel hebben gezet, zogenaamd om weer even lekker warm te worden. De grap is dat het vrouwtje boter heeft gesmokkeld. Ze heeft dit onder haar jas, wat op deze manier zal gaan smelten en dus zal ze worden ontmaskerd.
Aan het einde kom ik uit bij een grensovergang waar een fraai houten gebouw staat waarin een restaurant is gevestigd. De grensbeek, de Goorloop, loopt erlangs. In de grenspaal zitten nog kogelgaten uit de Tweede Wereldoorlog.
Ik ga hiervandaan linksaf België in, het bos in. Kilometers rechtuit door het bos. Het is mooi, maar uiteindelijk is ’t ook saai.
Zo kom ik uit op een autoweg die noord-zuid tussen Postel (ietsje zuidelijk) en Reusel loopt. Reusel is een groot dorp een stukje verderop in Nederland. Deze autoweg gaat óver de snelweg tussen Eindhoven en Antwerpen heen. Pal voor de grens staat aan de rechterkant van de weg een bijzonder kasteelachtig gebouw, waarin een restaurant zit. Ik kan er weinig van zien, want alle hekken zitten op slot. Het restaurant heet ‘Jachthuis Graaf van Vlaanderen’, zo zie ik op de menukaart aan de muur, maar het toont zich ook als Postelsche Hofstee. En hier weer een grens zònder specifieke grensmarkering, afgezien van ‘Welkom in Brabant’ de ene kant op en het blauwe bord met ‘België’ de ander kant op.
Herberg In Het Wilde Zwijn (‘ouderwets genieten van de gerechten uit grootmoeders tijd’) staat letterlijk aan de rand van de Postelsche bossen en prijst zich aan met de vele wandel-, fiets, mountainbike- en ruiterroutes die erlangs lopen. In de vele hectaren natuur rond de herberg broeden talloze vogelsoorten, waaronder haviken, boomvalken en uilen. Daarnaast leven vele amfibieën en reptielen op de heide en zoogdieren zoals konijnen, wezels, eekhoorntjes, reeën en wilde zwijnen.
Een onderdeel van de Postelse bossen is de Kommiezenheide. Natuurlijk verwijst dit naar de douanefunctie en de smokkelpraktijken, maar daarover vind ik online geen informatie.
Het vroegere oude jachthuis van Prins Philippe (Filips voor ons), toenmalig Graaf van Vlaanderen, is thans uitgebouwd tot een uiterst gezellig restaurant annex gasthof met de naam Postelsche Hofstee. In 1858 heeft Prins Filips het jachthuis laten bouwen. Hij bezat hier 4500 hectare heidegronden bij. Prins Filips was de vader van Albert I, van 1909 tot 1934 de derde ‘koning der Belgen’. De broer van Filips, koning Leopold II had geen nog levende zoons en ook Filips’ oudste zoon was al dood. Zo werd Filips’ jongste zoon, het neefje van de overleden koning, in 1909 de troonopvolger. Filips had eerder al wat tronen geweigerd: hij had koning van Griekenland en later ook van Roemenië kunnen worden, als-ie had gewild. Hij erfde een flink fortuin, alsmede de nodige domeinen van z’n vader.
Gebruikte informatie
* Website In Het Wilde Zwijn
* Website Postelsche Hofstee
* Filips van België, Wikipedia