Het is erg leuk om te zien, hoe inmiddels de grensfietsers hun ervaringen delen op de Facebookpagina van Grensfietsen.NL. Het ontdekken van deze prachtige cultuur-historische én natuurgeniet-fietstocht kan zo wat meer gepromoot worden bij de honderdduizend potentiële grensfietsers, die er in Nederland moeten zijn! 😉
Hier is de link, reeds 82 (a.s.) grensfietsers gingen u voor! 😉
https://www.facebook.com/groups/774524833269192
Dit stuk van de Grensfietsen-route reed ik eind juni 2020. Het was ‘t tweede blokje fietsdagen; halverwege juni had ik, komende vanaf Groningen, de Groninger oostgrens verkend. De verkenning van Drenthe deed ik vanaf een camping bij Barger-Oosterveen, dichtbij het natuurpark Bargerveen, in de zuidoosthoek van Drenthe.
Ik kwam vanuit de zuidelijke kant het Bargerveen in en wilde afslaan naar het fietspad noordelijk óp de grens. Ik wist al: daar staan oude grenspalen, die in restauratie zijn. De ondergrond hier is hoogveen. Alleen al tussen 1950 en nu is het maaiveld een volle meter ingeklonken. Dat heeft nogal wat effect gehad op de grenspalen. Ook de oudere grenspalen waren al ‘vastgezet’ op een flink bakstenen fundament, met palen diep het veen in. En toch… de boel was weer enorm verzakt; de grenspalen schots en scheef en diep in het veen. Zie de foto van ‘vroeger’.
Maar in juni 2020 kon ik met m’n nieuwsgierigheid nergens naartoe, want… het fietspad naar en langs de grens was… gesloten!! Gedurende 2020 werd er gewerkt aan het opknappen van de ‘kade’ langs het natuurgebied. Je denkt nog even: hmm, hoezo ‘kade’, maar als je er bent, dan zie je wel wat ‘t betekent: het hoogveennatuurgebied ligt meters hoger dan het landbouwgebied aan alle kanten om het natuurgebied heen. 
Hierbij dus een bekentenis: ik heb dit stuk van de grens, het oostelijk deel van het Bargerveen, in 2020 helemaal niet gefietst! Ik mocht er niet komen! En… nu heb ik ‘t wél gefietst! Vorige week was ik er, maakten we een rondje door en om het Bargerveen heen. Een bijzondere ervaring: ik heb helemaal niet gerekend op zo’n wijds en open en ‘profi’ fietspad.
Om nog maar niet te spreken van de nieuwe grenspalen. Wat een bouwwerken zeg! Zoiets tref je verder nergens in (en om) Nederland. Ze zien er waarschijnlijk ongeveer zo uit zoals de oude er, toen ze nieuw waren, ook moeten hebben uitgezien. De bakstenen constructie rust op een bed van houten balken een metertje bóven het maaiveld. De veronderstelling is er dus, dat ook deze constructie nog een flink eind kan zakken.
Er is veel aandacht besteed aan de informatievoorziening voor passanten (wandelaars en fietsers). Bij de nieuwe grenspalen staan bordjes met veel info over de geschiedenis. Maar inmiddels is er ook sprake van heel veel informatiebordjes die verwijzen naar de geschiedenis van dit hoogveengebied. Er woont nu niemand meer, maar her en der stonden boerderijtjes die tot in de jaren vijftig werden bewoond. Je verbeeldingskracht krijgt een mooie ondersteuning door de oude foto’s van de huisjes en de families die eertijds in dit gebied een hard bestaan hebben geleid.
Vanaf de grensovergang oostelijk van Nieuw-Schoonebeek (Europaweg) gaat de grens hier kaarsrecht noordelijk, 18 kilometer, tot aan Schwartenberg, oostelijk van Emmer-Compascuum.
Inwoners van Hulst in Nederland en Stekene in het Waasland hebben de nieuwe uitkijktoren Niemandsland ingehuldigd. Het is een uitkijkpunt in de Wase bossen met zicht op de polders. De toren staat vlakbij grenspaal 281 en is een symbool van de verbondenheid tussen Zeeuws-Vlaanderen en het Waasland.
De uitkijktoren van 22 meter hoog staat vlakbij ‘t Vossenhol, net op de grens met Nederland. De inwoners mochten hem als eersten beklimmen. Voor de toren werd in 2020 een architectuurwedstrijd georganiseerd. Raakvlak Architecten, een architectenbureau uit het Waasland, won met deze slanke Spaanse toren.
“We hebben een fantastisch panoramisch uitzicht, prachtig landschap van natuur, agrarische gebieden, velden, wegen en in de verte als een stipje zie je de torens van Doel. Het is een uitzicht dat je anders in deze streek niet tot stand kan brengen”, klinkt het enthousiast bij Richard Meerschaert, de directeur van EGTS Linieland van Hulst en Waas.
Bericht van VRT.be; lees het gehele bericht op de website van VRT
De Commissaris van de Koning van de Provincie Zeeland, Han Polman, en de gouverneur van de Provincie Oost-Vlaanderen, Carina Van Cauter, hebben vandaag in bijzijn van de burgemeesters van Hulst en Beveren grenspaal 269A onthuld.
Voor de uitvoering van het Hedwige-Prosperproject werd deze grenspaal, die eerst op de Scheldedijk stond, in 2020 weggehaald. De grenspaal heeft nu een plekje gekregen op de nieuwe zeedijk.
Het Hedwige-Prosperproject is onderdeel van het Natuurpakket Westerschelde aan de Nederlandse zijde en van het Sigmaplan aan de Vlaamse zijde. In dit grensgebied trekken beide landen samen op om de waardevolle getijdennatuur te herstellen en ontwikkelen. Volgens de huidige planning van het project komen eb en vloed hier volgende maand weer terug en ontstaat langzaam een natuurgebied met slikken en schorren. Inmiddels zijn de polders al ver omgevormd. Zo is een nieuwe zeedijk aangelegd, zijn geulen gegraven, vogelbroedeilanden ingericht, worden de Scheldedijk en Sieperdadijk gefaseerd afgegraven en zijn de contouren van de Panoramaheuvel al zichtbaar.
Is het niet fantastisch?
Kijk je naar de kaart met de officiële (ANWB, Nationaal Fietsplatform), dan zie je dat de mooiste streken van Nederland niét ingevuld zijn. Laten dat nu net de gebieden zijn, waar Grensfietsen.NL zich op richt. Naast de fascinatie voor het grenslandschap: je treft op en rond de grens de mooiste natuurgebieden!
Natuurlijk heb ik contact gezocht met de landelijke fietsplatforms. Dat heeft me een heel praktisch dingetje geleerd: het aanbieden van een “makkelijker en luxer” route-alternatief. Vandaar dus de A en de B-route. De A-route volgt vaak de officiële knooppunten, maar ook als dat even niet lukt, dan nog zijn het nette boerenwegen en/of fietspaden.
De B-route is voor de echte grens-‘diehard’.
Met het Fietsplatform heb ik al in 2021 contact gezocht. Nee, de Grensfietsen.NL-route zal geen officiële icoonroute worden. Daar komt écht veel bij kijken. Denk alleen al aan de fysieke bewegwijzering. Ik snap heel goed, dat dit landelijk project z’n eigen strategie heeft.
Wat me echter nog wel wat frustreert, dat is dat ik er tot dusver niet in ben geslaagd om Grensfiesen.NL in het de database met fietsroutes en fietsgidsen, op de online platforms, te krijgen.
Er zijn al heel wat mailtjes die kant op gegaan, maar tot dusver zonder resultaat.
Het boek ‘Grensfietsen.NL – 17 etappes langs onze landsgrens’ vindt nu z’n aftrek via deze website en via de reisboekenwinkels. Maar naar mijn zin gaat ‘t lang niet hard genoeg en krijgt m’n prachtige project nog lang niet de aandacht dit het verdient. Volhouden maar! 😉
“Nu volgt nog 25 kilometer fietsen door het havengebied richting het centrum van Antwerpen. Maak nog een kleine stop bij het Fort Lillo.”
Tijdens mijn grensfietstocht reed ik op een mooie zonnige novemberdag tegen de Schelde aan. Het lijkt wel een zee daar, zo breed en massief, die watermassa aan de andere kant van de dijk. Geen bruggen hier.
Zo had ik ‘t ook van te voren gepland, want… geen mogelijkheid om de Schelde over te steken. En… ik vond ‘t eigenlijk best een heel fascinerend stuk voor de Grensfietsen.NL-route: dit enorme havengebied en het doel, aan ‘t eind: de prachtige stad Antwerpen. En dan ook nog de bijzondere wijze om aan de overkant te komen: de Sint Anna-tunnel, hartje Antwerpen.
Ik heb nu echter wel wat bijgesteld. Op de website moet ‘t nog, maar voor de 2e druk van het boek (nog een paar weken en dan is-ie er) heb ik de navolgende aanpassing gedaan:
“Deze tocht naar Antwerpen is geen onoverkomelijk onderdeel van de Grensfietsen.NL-route: je kunt bij Fort Lillo een veerpontje, de Waterbus, nemen naar de overkant, naar Fort Liefkenshoek. Dé reden waarom Grensfietsen.NL het centrum van Antwerpen aandoet en verder gaat via de St.Anna-tunnel onder de Schelde hangt samen met… corona! Toen ik de tocht maakte in november 2020, was de Waterbus niet in de vaart vanwege de pandemie.
Mijn veronderstelling was, dat deze Waterbus (www.dewaterbus.be) alleen een zomerdienstregeling kent, en derhalve het nodig is voor Grensfietsen.NL de route over Antwerpen te nemen. Niets is minder waar: ook ‘s winters vaart de Waterbus!
De etappe via Antwerpen is dan ook wat langer dan gemiddeld: bijna 97 kilometer (vijf kilometer korter voor de B-routefietsers). Je kunt de route aanzienlijk inkorten met de Waterbus, je mist dan wel een prachtige overnachting in het centrum van Antwerpen!”
Zit ik nou te balen, dat Grensfietsen.NL niet klopt, aangepast moet worden?
Hmm, nee hoor, eigenlijk helemaal niet. Ik vind Antwerpen als halteplaats er juist nog steeds heel mooi bij horen. Ook al kun je inderdaad tussen de twee forten aan weerszijden van de Schelde met een pontje oversteken.
In de kern is ‘t natuurlijk alleen maar mooi: zo heb je alternatieven. En het is niet zo, dat je geen lintje krijgt als je niet via Antwerpen bent gegaan. 😉
